خدایا مرا ببخش که در غربت تو مانند دیگران فراموشت کردم و به دنبال خواسته های دلم روانه کوچه های غفلت و ضلالت شدم و چیزی جز حیرانی و بی خبری نیافتم.
ای آشناترین آشنایان چقدر غریبی!!!! خانه هایت را خالی کردیم. محرابها سوت و کور شده و دیگر صدای همهمه ربنا نمی آید.
خدایا چقدر لطفها در حقم کردی اما خیلی زود فراموش کردم. درخوشیها فراموشت کردم و در سختیها طلبکارانه سراغت را گرفتم. چقدر خوبی که به روی خودت هم نیاوردی. چه خدای خوبی هستی!
خدایا این بنده شرمسار و غافل را ببخش.